Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2013

Επιτέλους ζέστη!

Έξω ο αέρας λυσσομανούσε. Τα μαλλιά μου μαστίγωναν το πρόσωπο καθώς προσπαθούσα να αποφύγω, φύλλα δέντρων και σακούλες που πέταγαν. Μπαίνω στη πολυκατοικία και ένας αναστεναγμός βγήκε απο μέσα μου που γλίτωσα απο την θεομηνία. Βάζω το κλειδί στη πόρτα και καθώς την ανοίγω μια ζέστη με αγκάλιασε. "Μωρή ξεμυαλισμένη έφυγες και άφησες αναμένο το aircondition;;;;" με έβρισα απο μέσα μου. Έτρεξα στο σαλόνι και το aircondition ήταν σβηστό. "Μέγας είσαι Κύριε. Πως έμεινε τόσο ζεστό το σπίτι απο το μεσημέρι που το είχα ανάψει για 2 ωρίτσες;". Γύρισα και κατευθύνθηκα προς την κρεββατοκάμαρα. Άπλωσα το χέρι και ακούμπησα το καλοριφερ. "Παναγία μου δεν είναι δυνατόν!!! Άναψαν τα καλοριφερ;;;;; ΓΙΟΥΠΙΙΙΙΙΙΙΙ"

Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013

Hello December !!!

Ωπ! Καλώς τον τον Δεκέμβρηηηη! Τι έγινε μεγάλε; Τι κάνεις; Πέρασε στο σαλονάκι μου. Κάτσε στο καναπέ δίπλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο μου να νιώσεις πιο άνετα. Να σε τρατάρω κάτι; Ένα τσαγάκι με μέλι; Είναι ότι πρέπει τώρα με το κρύο που έφερες. Τον σάκο άστον κάτω καλέ μην τον κρατάς στα γόνατά σου. Πω πω πωωωω! Βαρύ τον βλέπω. Τι μου κρύβεις λοιπόν; Ελπίζω να μου έφερες πολλές πολλές ευτυχισμένες στιγμές και λίγες στεναχώριες. Σε παρακαλώ, φέρσου μου όμορφα, γαλήνια. Δεν αντέχω άλλη ταλαιπωρία. Τα αδέρφια σου, οι άλλοι μήνες ντε, με ζόρισαν αρκετά. Καλέ μου Δεκέμβρη πες μου οτι εσύ θα με αγαπάς κομματάκι παραπάνω...

Αφύπνηση φιδιού

Όσο πάει και αυξάνονται οι μέρες εκείνες που σε φέρνουν σε κατάσταση να ξυπνά το φίδι μέσα σου και θες να αρχίσεις να δαγκώνεις. Η καθημερινότητα που είναι γεμάτη απο νεύρα, κούραση, απογοήτευση είναι η αιτία. Λόγια δηλητήριο που τα γεννά το ξέσπασμα, η επανάσταση. Συνεχώς όμως το στοματάκι παραμένει κλειστό και όλα ειπώνονται μέσα απο το βλέμμα. Βλέμμα που αν πέταγε φλόγες πολλοί θα είχαν πολλαπλά εγκαύματα. Το στοματάκι λοιπόν το κρατάς κλειστό γιατί θες να κυλάνε όλα καλά. Μην κακοκαρδίσεις κανέναν, να συνεχίσει να σε πνίγει η αγάπη των γύρω σου γιατί φοβάσαι μην χάσεις κάποιον απο τη ζωή σου και δεν αντέχεις και πολύ τη μοναξιά, να είναι η συνεργασία σου ομαλή με τους άλλους, να διεκπαιρώνονται όλα σωστά και όπως πρέπει και να συνεχίζουν να λειτουργούν άψογα όπως ένα ρολόι. Και αφού έχεις εξοντωθεί απο την καθημερινή υπερπροσπάθεια να μην εκφράσεις αυτά που πραγματικά νιώθεις, επιστρέφεις στο κρεββατάκι σου και απο την υπερένταση δεν κλείνει το ρημάδι το ματάκι. Το αστείο είναι οτι αναρωτιέσαι κιόλας γιατί δεν μπορείς να κοιμηθείς. Πως να κοιμηθείς καλέ όταν έχεις φορτωθεί στη ψυχή σου όλη τη παράνοια του καθενός που σκέφτεται το μακρύ του και το κοντό του και προσπαθεί κιόλας να στο επιβάλλει και εσύ κάθεσαι απλά, υπομονετικά και τον ακούς ενώ θες να αρχίσεις να κοπανάς το κεφάλι στο τοίχο; Φαύλος κύκλος λοιπόν η ιστορία. Όσο δεν μιλάς, η συσώρρευση είναι μεγαλύτερη. Διογκώνονται τα μέσα σου και όταν θα ξεσπάσεις, την έχουν βαμμένη όλοι τους!