Κυριακή 29 Ιουλίου 2012

Ένα περήφανο...


Δεν είμαι κάτι ξεχωριστό. Είμαι κάτι συνηθισμένο όπως όλοι όσοι ανήκουν στο σινάφι μου.
          Η ζωή μου όλη είναι μια προσπάθεια για την επιβίωση. Ζω στο δρόμο. Εκεί γεννήθηκα. Η μάνα μου με φρόντισε και έμεινε δίπλα μου μέχρι να μάθω να στέκομαι μόνο μου στα πόδια μου. Έπρεπε να με αφήσει. Έτσι γίνεται με εμάς.
          Από το πρωί μέχρι το βράδυ σκληρός ο αγώνας. Πολλοί οι κίνδυνοι γύρω μου. Ανοίγω τα μάτια μου το ξημέρωμα, αγναντεύω την ανατολή του ηλίου και ξεκινώ για την αναζήτηση τροφής.
          Προτιμώ κυρίως τα πάρκα. Ένας από τους κινδύνους που αποκλείω εκεί είναι τα αυτοκίνητα. Παρακολουθώ τους ανθρώπους να περνούν, άλλοι βιαστικοί, άλλοι να κάνουν τη γυμναστική τους. Γονείς που πάνε βόλτα τα παιδάκια τους. Παιδιά που τρέχουν από εδώ και από εκεί κρατώντας το κολατσιό τους. Συνήθως πλησιάζω προς τα εκεί γιατί τότε είναι η ευκαιρία για τροφή. Καμιά φορά νιώθω τυχερό γιατί κάποια μπουκιά πέφτει κάτω και τρέχω να την αρπάξω. Νεράκι πίνω από τα συντριβάνια ή από τους λάκκους του δρόμου που γεμίζουν με νερό από τη βροχή.
          Οι περισσότεροι άνθρωποι με σιχαίνονται. Με βρίσκουν άσχημο, αποκρουστικό και βρωμιάρικο γιατί λερώνω όπου βρω. Πόσοι όμως από αυτούς ξέρουν ότι δεν ήμουν πάντα αυτό που είμαι τώρα;
          Έχω και εγώ τη δική μου ιστορία. Έχω και εγώ τους  δικούς μου προγόνους. Όπως οι πρόγονοί όλων αυτών που με σιχαίνονται έτσι και οι δικοί μου πρόγονοι υπάρχουν από την αρχαιότητα. Έχουμε την ικανότητα να εντοπίζουμε το σημείο εκκίνησής μας ακόμα και αν πάμε στην άλλη μεριά του κόσμου. Διανύουμε τεράστιες αποστάσεις και αυτό το χαρακτηριστικό μας φάνηκε πολύ χρήσιμο από τα πολύ παλιά χρόνια μέχρι και τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Ήμασταν αγγελιοφόροι. Μεταφέραμε μηνύματα καλά και μηνύματα κακά, αντιμέτωποι πάντα με όλες τις καιρικές συνθήκες και τους εχθρούς. Πάντα όμως γενναία και χωρίς να εγκαταλείπουμε την αποστολή μας μέχρι τη τελευταία μας πνοή. Για αυτό το λόγο άλλωστε κάποιοι πρόγονοι παρασημοφορήθηκαν.
          Έχω λοιπόν και εγώ τη δική μου ιστορία και με ψηλά το κεφάλι κάθε μέρα παρακολουθώ όλους αυτούς που με κοιτούν υποτιμητικά. Γιατί; Γιατί είμαι ένα περήφανο περιστέρι.....

2 σχόλια: